In Make Belgium Great Again op VTM rekent ze op jou en mij om 's lands problemen op te lossen. Ondertussen doet ze in Forever Young op Vier de laatste reis over van in het buitenland gestorven jongeren, samen met hun vrienden en familie. En dan zetelt ze ook nog in de jury van De Slimste Mens. Het zijn waarlijk drukke tijden voor Frances Lefebure.
GUIDO: Als je kijkt naar de sms'jes voor baby Pia, of de Rode Neuzen, of de Warmste Week, dan kan je toch alleen maar concluderen dat wij vlotjes te motiveren zijn om ons collectief achter een goed doel te scharen?
Frances: Ja, en ik vind dat echt zalig. Er zijn twee stromingen in de samenleving tegenwoordig. Pessimisten beweren dat alles om zeep is en iedereen louter voor zichzelf leeft. Daar staat echter een heel warme en positieve beweging tegenover, en
social media zijn daarbij een geweldige tool om mensen te mobiliseren. Die evolutie vind ik mooi.
GUIDO: Als het niet lukt, dan is het pijnlijk. Is dat iets waar jullie bezorgd over zijn?
Frances: Niet echt. Uiteraard willen we het liefst dat al onze acties lukken, maar wij kunnen ook maar gewoon ons best doen en hopen dat alles goed uitdraait. We willen niet laten uitschijnen dat alles wat wij doen, in goud zou veranderen. Als een mislukking goede televisie oplevert, dan tonen we die ook in het programma. Maar daar ben ik niet mee bezig. Wij zijn in de eerste plaats gefocust op ons doel.
GUIDO: Waar ben je tot nu toe het meest trots op?
Frances: Op de orgaandonatie uit het eerste seizoen. Daar hebben we wekenlang over geflipt, want dat was iets wat nog niet velen ons hadden voorgedaan binnen een televisieformat. Meer dan dertigduizend mensen hebben zich toen geregistreerd als orgaandonor. Dat is iets wat nog jarenlang impact zal hebben.
Nieuw genre: rouwreality
GUIDO: Voor Make Belgium Great Again heb je onder meer een rouwkamp bezocht. Forever Young, het programma dat je presenteert op Vier, raakt dat thema ook aan.
Frances: Eigenlijk is het omgekeerd. Zo'n rouwkamp is er voor jongeren die iemand zijn verloren en daarmee willen leren omgaan. Ik heb het bezocht in het kader van onze aflevering over vrijwilligerswerk.
Forever Young gaat over jongeren die gestorven zijn tijdens een reis in het buitenland. Ik maak hun laatste reis opnieuw, samen met hun familie en vrienden. Maar het gaat allebei over verlies, dat is waar.
GUIDO: Is dat toeval, of ontluikt hier een nieuw genre: rouwreality?
Frances: (verrast) Het is toeval, maar ik vind het woord
rouwreality wel goed gevonden. Sowieso vind ik dat er meer aandacht moet en kan zijn voor dood en verlies. Daar zouden we opener over moeten kunnen praten.
GUIDO: Er komt een Waalse versie van Make Belgium Great Again. Dat zegt wel wat over 'Belgium' in de titel...
Frances: Kijk jij naar de Franstalige televisie? Ik niet. Da's gewoon een taalkwestie. Zij zullen dezelfde dingen aanpakken als wij, dus dat kan alleen maar goed zijn. Tja, wat kan ik daar verder over zeggen? Ik denk dat ik liever niet het gezicht was geweest van een programma dat
Make Flanders Great Again heet, maar uiteindelijk is het niet meer dan een titel. Het is de inhoud die telt.
Emotie als rode draad
GUIDO: Als we een rode draad zouden zoeken in jouw presentatiewerk, zou dat dan 'emotie' zijn?
Frances: Emotie kan zowel vrolijk of verdrietig zijn, daar kan ik me wel in vinden. Of
human interest. Verhalen van mensen. Een lach en een traan.
GUIDO: Over tranen gesproken: als je kijkt naar de Bedgeheimen van James Cooke bij Gert Late Night, dat rubriekje lijkt pas geslaagd als de bedgast eens goed heeft gesnotterd.
Frances: Je mag het natuurlijk niet najagen. Ik vind zeker niet dat een emotioneel gesprek voor de camera mislukt is als de persoon niet heeft geweend. Ik heb zes reizen gemaakt met mensen die hun kind of zus of broer of beste vriend zijn verloren. Of daar tranen aan te pas komen of niet, zegt niets over de diepgang van een gesprek. Geen
tearjerkers bij mij!
GUIDO: Met al dat presenteren zou een mens nog vergeten dat jij ook actrice bent.
Frances: Vergeten?!
(fel) Hoor eens, meneer Guido, ik hoop van harte dat je dat juist niet vergeet! Ik zat in
Studio Tarara en binnenkort ga ik weer fictie doen, dus ik blijf de twee combineren.
GUIDO: Wat zou jouw persoonlijk leven great again kunnen maken?
Frances: Meer uren in een dag.
(lacht)
"Ik voel me nu veel vrijer dan toen ik student was."
Frances Lefebure heeft Woordkunst gestudeerd aan het Conservatorium in Antwerpen. "Podium en drama, maar ook presenteren, schrijven en radio," herinnert ze zich. "Zowat alles wat ik vandaag mee bezig ben. Een heel brede richting."
GUIDO: Was dat een jeugddroom?
Frances: Eigenlijk wel, want als kind deed ik al toneel en voordracht in het deeltijds kunstonderwijs. Toen ik achttien was, twijfelde ik nog om te gaan studeren voor kunstrestaurateur. Ik had ooit in een museum gezien hoe een restaurateur bezig was een middeleeuws schilderij te restaureren. Ik volgde daar tekenacademie, en toen ik stond te wachten om te worden opgehaald, keek ik toe hoe die mens bezig was. Ik vond dat fantastisch! In een witte schort vol vlekken was hij heel minutieus aan het werk, en ik wou dat ook doen. Je verwacht het misschien niet van mij, maar ik kan heel geconcentreerd bezig zijn met iets kleins, een stukje naaien of zo. Dat sprak me geweldig aan, tot ik te weten kwam dat restaurateurs goed moet zijn in chemie, en dat was niet mijn beste vak op school. (lacht) Toen ben ik toch maar naar het Conservatorium gegaan.
GUIDO: Heb je die studierichting aan je ouders moeten 'verkopen'?
Frances: Bij ons thuis hebben we allemaal mogen studeren wat we wilden. Mijn vader is architect en is nogal esthetisch aangelegd, dus hij vond mijn interesses wel interessant. Wellicht heeft hij zich stiekem wel zorgen gemaakt toen ik aan het Conservatorium ging studeren, maar hij heeft dat nooit op mij geprojecteerd. Ik mocht het gewoon doen. En vandaag is hij heel trots op mij. (glimlacht)
Gentse studente in Antwerpen
GUIDO: Hoe was het om als Gentse in Antwerpen te studeren?
Frances: Het was een toffe tijd, maar om eerlijk te zijn: ik heb niet zoveel met Antwerpen. Nadien ben ik snel terug naar Gent verhuisd, en ondertussen woon ik in Brussel.
GUIDO: Heb je achteraf geen spijt gehad dat je je niet volop in het Antwerpse studentenleven hebt gegooid? Je krijgt maar één keer die kans.
Frances: Nee, maar je mag niet vergeten dat het Conservatorium niet te vergelijken is met de universiteit. Er wordt al op school van jou verwacht dat je speelt. Alles voelt los en vrij. Dan heb je sowieso minder behoefte om 's avonds nog uit de band te springen. Op het Mechelseplein in Antwerpen zijn een paar notoire acteurscafés, en ik ben daar ook wel geweest, maar ik heb nooit het zwijn uitgehangen. Cantussen en al die typische studententoestanden, daar weet ik zelfs helemaal niets van. Ik ben ook nooit gedoopt geweest. Dat werd bij ons gewoon niet gedaan. Wij zaten liever bij elkaar op kot, en dan begon er meestal wel iemand muziek te maken. Dat was onze ontspanning.
Drie jaar studeren was genoeg
GUIDO: Was dat niet een beetje hermetisch?
Frances: Onze opleiding bood ook wel een blik op de wereld hoor. Wij kregen veel mediavakken, en die werden gegeven door mensen uit het vak. Voor radio kregen wij bijvoorbeeld les van Ruth Joos. Thomas Vanderveken gaf presentatie, en schrijfles kregen we van Jeroen Olyslaegers. Dat was een gezond tegengewicht voor het soms hermetische podiumonderdeel van de studie. Na drie jaar had ik het echter gehad. Het werd tijd dat het voorbij was. Je moet stevig in je schoenen staan om het maximum uit zo'n opleiding te halen. Het zou niet slecht zijn om iets ouder aan die studie te beginnen, want achttienjarigen weten vaak nog niet wat ze willen vertellen. Je kunt pas uit je mentors en leerkrachten halen wat je nodig hebt, als je zelf weet wat je wil.
GUIDO: Was je studententijd de beste tijd van je leven?
Frances: Nee. Mensen die dat beweren, snap ik dus echt niet. Werken is véél leuker. Het is toch veel toffer om op een mooi appartement te wonen dan in een ranzig kot? Als student zit je constant in geldnood. Nee, het leven dat ik nu leid, is veel beter. Vaak hebben mensen heimwee naar de vrijheid van het studentenleven, maar ik voel me nu veel vrijer dan toen.
GUIDO: Zou je het anders aanpakken als je weer achttien was?
Frances: Dat vind ik een moeilijke vraag. (aarzelt) Ik denk het niet, want mede dankzij mijn studie Woordkunst ben ik terechtkomen waar ik nu zit, en ik heb de leukste job van de wereld!
foto: VTM
(HDP)
Meer artikels: (nog 0 artikels in deze categorie)