Terwijl vakbonden verwoed onderhandelen over werkduurverkorting en nogal wat werknemers worstelen met een burn-out, zijn er ook mensen die maar niet genoeg krijgen van hun job. Ze staan op met hun werk, gaan ermee slapen, en 's nachts dromen ze ervan. Zeven dagen op zeven. And they love it. Het zijn workaholics, en GUIDO probeert een gaatje te prikken in hun overkokende agenda.

"Als ze mij het spelen afnemen, zou ik echt niet weten wat ik moet doen."

De Gentse Anemone Valcke was pas zestien toen ze debuteerde in de filmhit Aanrijding in Moscou van Christophe Van Rompaey. Anders dan zoveel andere kindactrices, verdween ze daarna niet van de radar. Integendeel, want via rollen in Bo en Adem scoorde ze een eerste hoofdrol in het aangrijpende Offline van Peter Monsaert. Daarin speelt ze Vicky, een meisje wiens vader na zeven jaar uit de gevangenis wordt vrijgelaten, wat de aanleiding is voor een voorzichtige toenadering. Binnenkort kan je Anemone tevens aan het werk zien in de filmkomedie Brasserie Romantiek en het humorprogramma Loslopend Wild op Eén. En dat terwijl ze ondertussen ook nog drama studeert aan de School of Arts van de Hogeschool Gent.

GUIDO: Is werken en studeren moeilijk te combineren?

Anemone: Het valt te combineren, maar ik heb wel speciaal om te kunnen werken mijn masterjaar over twee jaar gespreid. En verder heb ik het slim aangepakt door werk en studie op elkaar af te stemmen. Mijn rol in Offline heb ik ingegeven als mijn stageproject. Wat mijn docenten van de film vinden, dat weet ik niet, maar voor mijn stageverslag heb ik alvast een veertien gekregen.

Geen jaloezie

GUIDO: Had jij zo'n drama-opleiding eigenlijk nog wel nodig, want je speelt al vijf jaar in films?

Anemone: Spelen is meer dan acteren in films. Dat is maar een klein aspect van actrice zijn. Er is spelen in het theater, stemmen inspreken, er zijn zoveel variaties in dit vak. In een acteursopleiding leer je omgaan met grote emoties, leer je kanaliseren, leer je improviseren, enzovoort. Het is fysiek soms vrij hard. Je leert je grenzen als mens en als speler kennen. En uiteraard zijn er ook nog de theoretische vakken, zoals theatergeschiedenis, filosofie en psychologie, die ervoor zorgen dat je een zekere bagage krijgt. Ook dat is belangrijk: hetgeen je speelt, moet je kunnen plaatsen.

GUIDO: Kun je door die studies je eigen onervarenheid inschatten als je terugkijkt naar je rol als de rebelse tienerdochter Vera in Aanrijding in Moscou?

Anemone: Ik heb die film onlangs nog eens teruggezien, en daar zag ik vooral mezelf bezig toen ik een puber van zestien was, wat dan toevallig is gedocumenteerd. Eigenlijk mocht ik gewoon mezelf spelen, en Christophe heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf ook bleef. Het enige verschil met Vera is dat ik niet lesbisch was. En nog altijd niet ben. (lacht)

GUIDO: Hoe reageren je medestudenten op het feit dat jij al vijf jaar doet waar zij van dromen?

Anemone: Je ziet het te eng. Mijn school is heel gevarieerd. Niet iedereen zit daar om filmactrice te worden. Iedereen in mijn klas is supergoed bezig in hun eigen ding. Sommigen hebben een toneelgezelschap opgericht, en er zijn er ook die helemaal niet de ambitie hebben om in films te spelen. Ik heb absoluut niet het gevoel dat er een soort jaloezie rondwaart in de gangen van onze school. Wij zijn gewoon heel trots op elkaar, op waar we allemaal mee bezig zijn.

GUIDO: Regisseur Peter Monsaert van Offline had oorspronkelijk liever met amateurs gewerkt, maar hij vond er geen. Ook dat pleit voor een professionele opleiding.

Anemone: Peter besefte dat het scenario zodanig veel in zich had, dat het met amateurs simpelweg niet zou zijn gelukt. Maar toen ik auditie ging doen voor Offline, wist ik dit helemaal niet. Toen ik het achteraf vernam, was het wel leuk om te horen, maar de film was in de eerste plaats leuk om te doen.

GUIDO: Hoe ben jij erbij betrokken geraakt?

Anemone: Nathalie Teirlinck, die zich bezighield met de casting, heeft me gebeld. Toen ik binnenkwam, zei Peter meteen: dit is Vicky. Toen heb ik alsnog auditie moeten doen en heb ik het scenario toegestuurd gekregen. Dat heb ik in één ruk uitgelezen. Op het einde zat ik te wenen en wist ik dat ik deze film absoluut wou doen.

GUIDO: Wat sprak je aan in de rol van Vicky?

Anemone: Het mooie aan de rol is dat er zoveel in zit. Ze beleeft een zoektocht naar liefde en bevestiging die niet over rozen gaat. De hardheid die ermee gepaard gaat, het niet willen toegeven, het paradoxale van de situatie waarin Vicky zich bevindt, vind ik heel sterk. Toen ik dat las, wist ik: in deze rol zal ik echt kunnen spelen, en dat is het mooiste geschenk dat een acteur kan krijgen.

Zo erotisch mogelijk

GUIDO: Heeft het je niet afgeschrikt dat je gedurende een aanzienlijk deel van de film een webcamstoeipoes moest spelen?

Anemone: Dat heeft me niet afgeschrikt, hoewel ik direct wil toegeven dat ik er wel mee bezig ben geweest. Maar het viel goed mee. Het personage van Vicky is nog zoveel meer dan dat, en vanuit haar situatie snap je ook wel waarom ze dat doet. In de hele seksindustrie is webcammeisje spelen nog het meest veilige wat je kan doen. Het is vooral een virtueel gegeven. Je zit veilig thuis en in het slechtste geval kan je je computer gewoon uitzetten. Maar juist omdat de rol van Vicky zoveel meer om het lijf had dan dat webcamgedoe, wou ik er die stoeipoesscènes gerust bijnemen. Met veel plezier zelfs.

GUIDO: Hoe heb je je erop voorbereid?

Anemone: Ik heb samen met Peter zulke websites bezocht om te kijken hoe die meisjes hun ding doen. Dat heb ik geobserveerd, om het zo natuurlijk mogelijk te proberen weergeven. Uiteindelijk kwam het gewoon neer op een rol spelen.

GUIDO: Een rol met beperkingen. Je zat vast aan een computerklavier, een webcam, een klein kadertje op het scherm...

Anemone: Daar was ik eerlijk gezegd allemaal niet mee bezig toen ik die scènes speelde. Ik probeerde vooral zo erotisch mogelijk over te komen. (lacht) Nee, ik probeerde gewoon die scènes zo goed mogelijk te spelen. Hoe ze dan uiteindelijk zouden worden getoond, dat maakte me op dat moment niet zoveel uit.

GUIDO: In een van de sterkste scènes stort Vicky volledig in voor haar webcam. Heb je je moeten opladen voor die scène?

Anemone: Zeker. Peter heeft me er alle tijd en rust voor gegeven. Ik heb mezelf fysiek opgeladen in de kleedkamer op 'Warp 1.9' van The Bloody Beetroots. Zo bouwde ik een soort innerlijke agressie op, zodat ik me op de set volledig kon laten gaan.

GUIDO: Het is een scène waarin je al je kleren uittrekt, maar die allesbehalve erotisch is.

Anemone: Absoluut!

GUIDO: Peter vertelde me dat hij in plaats van te repeteren liever op stap gaat met zijn acteurs.

Anemone: O ja, we zijn vóór de opnames verschillende keren op café geweest. Zo is er een band gegroeid tussen de acteurs en de regisseur, wat zeker heeft geholpen bij de opnames. Elkaar leren kennen is inderdaad misschien wel belangrijker dan repeteren in de strikte zin van het woord. Zo leer je ook elkaars grenzen kennen, wat niet onbelangrijk is als je samen speelt.

GUIDO: Hoe moeilijk of gemakkelijk is het om je vertrouwen in een regisseur te leggen, zeker als het zijn debuutfilm is?

Anemone: Ik ben iemand die heel snel mensen vertrouwt.

GUIDO: Dat kan een gevaarlijke eigenschap zijn...

Anemone: Dat weet ik, maar ik had meteen een goed gevoel bij Peter. Juist door op café te gaan en af te spreken en samen te zeveren, was die vertrouwensbasis er meteen. Niet iedere regisseur gaat op café met zijn acteurs hoor, vergis je niet. Peter kwam trouwens helemaal niet over als een beginneling. Het leek alsof hij al heel zijn leven films maakte. Hij was heel professioneel, secuur en rustig. Eigenlijk is hij maar één keer door de mand gevallen, toen het erg koud was op de set. Iedereen had warme werkmansschoenen aangetrokken, terwijl Peter stond te kleumen op zijn dunne turnpantoffels van Adidas. (lacht) Dat is een beginnersfout die je maar één keer overkomt.

GUIDO: Binnenkort studeer je af. Kan je je een leven zonder acteren indenken?

Anemone: (zonder nadenken) Nee. Als ze mij dit afnemen, zou ik echt niet weten wat ik moet doen.

(HDP)