De investeringen die nodig zijn om een dokterspraktijk op te starten, blijken wel mee te vallen. "Je hebt een stethoscoop, een otoscoop en een bloeddrukmeter nodig, maar die heb je normaal gezien al, van tijdens je studies. Verder hebben we een groepsaankoop gedaan met alle laatstejaars en heb ik heel wat materiaal tweedehands gekocht. Mijn onderzoekstafel heeft maar een prikje gekost. Ik ben vijftien jaar bezig, en ik gebruik ze nog altijd. Ik huurde een huis, richtte een plaats in als praktijk en een andere als wachtkamer, met meubeltjes van Ikea. Twee jaar later heb ik probleemloos een lening van de bank gekregen om een huis te kopen, want aantoont dat ook zij weinig risico's zagen."

 

Sofie is van nul begonnen, maar dat wil niet zeggen dat ze alles alleen moest zien te klaren. "Ik heb bij de opstart veel steun gekregen van mijn stagemeesters, zowel in het laatste jaar van mijn studie als tijdens mijn eerste jaren in de praktijk. Verder kwamen we om de twee weken samen met de groep huisartsen in beroepsopleiding, waar we info deelden met elkaar. Dat was nodig, want uiteindelijk ben je in het begin toch wat onzeker. De administratieve kant van de zaak vond ik aanvankelijk meevallen, maar het papierwerk is gaandeweg erger geworden. Van de administratieve vereenvoudiging heb ik nog niet veel gemerkt."

 

 

"Als ik vandaag zou moeten kiezen, zou ik net hetzelfde doen," zegt Sofie. "Ik voel me huisarts in hart en nieren. Ik krijg een heel gevarieerd publiek over de vloer: patiënten van alle leeftijden, jonge gezinnen met kinderen... Als huisarts leer je de mensen kennen met alle achtergrondinfo erbij. Je weet hoe ze wonen, je kent hun problemen, je bent hun vertrouwenspersoon in zoveel meer dan ziektes en kwaaltjes. Soms is een goed gesprek al de helft van de genezing. Niet alles is met een pilletje of een zalfje op te lossen. Je moet ook een beetje psycholoog zijn. Maar het blijft hard werken. Ik ben nooit klaar voor acht uur 's avonds. Mijn kinderen zijn dat gewoon, maar het beroep vergt veel van je gezin."

 

Moet een huisarts dag en nacht bereikbaar zijn? "Anderhalf jaar geleden ben ik overgeschakeld naar werken op afspraak, een gigantische stap hier in het landelijke Diksmuide. De jonge patiënten vonden het super, maar de ouderen hebben het er heel wat moeilijker mee gehad. Ik doe bovendien een beroep op een telesecretariaat, en ook dat was een hele aanpassing. Het feit dat ze niet op elk moment van de dag kunnen bellen om van alles te vragen, was moeilijk te aanvaarden. Ik heb echter voet bij stuk gehouden, en nu draait dit systeem prima. De patiënten kunnen ook zelf een afspraak maken via mijn eigen website. Voor mij is het aangenamer werken, en de patiënten hoeven geen uren te wachten. Verder is er een collega-huisarts waar ik een heel goede band mee heb. We vervangen elkaar altijd wanneer we op vakantie gaan. In combinatie met de goed draaiende wachtdienst is het nog altijd te doen om te functioneren als solo huisarts."

 

Tot slot: zou dokter Sofie de geneeskundestudenten van vandaag aanraden zich te vestigen als huisarts? "Ik heb vorig jaar twee keer een stagiair gehad, en na een week waren ook zij ervan overtuigd dat het een prachtig beroep is."