Sarah Glidden wou striptekenares worden. In een studio in Brooklyn, New York zocht ze samen met andere jonge tekenaars naar een eigen stijl. Ze was vijfentwintig en hield zich bezig met eigenhandig aan elkaar geniete minicomics over haar dagelijks leven. En toen besloot ze naar Israël te trekken, op zoek naar inspiratie voor een soort reisdagboek in stripvorm. Het bleek een gouden zet. Haar reisverhaal werd de graphic novel-hit van het jaar en is nu ook in het Nederlands vertaald als Israël in 60 dagen.
"Als je met anderen samenwerkt in een atelier, pik je ideeën en technieken op van elkaar. Dat is verfrissend en inspirerend."
Op haar promotietoer door Europa hield Sarah halt in Brussel. Ze was zichtbaar opgetogen dat ze de hoofdstad van het Europese stripverhaal mocht bezoeken. "Ik keek er erg naar uit om naar Brussel te komen," vertrouwde ze ons toe. "Straks ga ik het Stripmuseum bezoeken, en ik heb gezien dat jullie hier overal stripmuren hebben. Geweldig! Ik ben een grote fan van de Belgische stijl. Je ziet het ook aan mijn werk: ik ben meer beïnvloed door de Klare Lijn dan door Amerikaanse comics."
Gratis reizen dankzij Birthright Israël
GUIDO: Je bent naar Israël gereisd met Birthright. Vertel eens voor onze niet-Joodse lezers wat dat is?
Sarah: Het is een stichting die een gratis reis naar Israël aanbiedt aan Joodse jongeren tussen 18 en 26 die zelf niet in Israël wonen en er ook nog niet eerder zijn geweest. Birthright werd opgericht in Amerika, maar het is een internationale stichting. We zijn ginder ook Russische Birthright-groepen tegengekomen, bijvoorbeeld. Als je meegaat, mag je niet verwachten dat je een gratis vakantie krijgt waar je je zin kan doen. Het is een begeleide rondreis met een aantal verplichte stops.
GUIDO: Birthright is dus geen initiatief van de staat Israël?
Sarah: Nee, maar Israël legt wel een derde van de kosten bij, hoewel ze er eerst nogal weigerachtig tegenover stonden.
GUIDO: Jij hebt je ingeschreven, hoewel je aanvankelijk sceptisch was.
Sarah: Ik was sceptisch, maar ik had natuurlijk wel een dubbele agenda. Ik was toen net begonnen met strips maken. Een soort autobiografisch stripdagboek, maar dat begon me al tamelijk snel te vervelen. Ik wou een groter project bij de horens vatten, maar wist nog niet goed wat. Op een dag was ik met mijn moeder aan het discussiëren over Israël en wat daar allemaal gaande is. Ze zei toen - niet onterecht - dat ik er beter eerst zelf heen kon gaan om de situatie met mijn eigen ogen te bekijken, alvorens een oordeel te vellen. En ik was nog net jong genoeg om mee te gaan met een reis van Birthright. Ik had daar eerder nooit veel zin in gehad, want ik vond het propaganda, maar ik dacht: aha, misschien zit er wel een boek in.
GUIDO: Wisten de mensen van Birthright dat je meeging om een strip te maken?
Sarah: Ja, ik ben daar heel eerlijk in geweest. Ik kon het ook moeilijk wegmoffelen, want ik zat altijd te kriebelen in mijn notitieboekje. Ik was dat rare meisje dat een strip ging maken over de reis, maar na twee dagen stond niemand er nog bij stil. Ik denk zelfs dat ze het niet echt geloofden. (lacht) Ik had op dat moment ook nog niets bewezen als stripauteur.
Een droom die uitkomt
GUIDO: Wat kriebelde je in dat boekje? Een eerste versie van het scenario? Schetsen?
Sarah: Een paar schetsen, maar meestal gewoon notities. Ik schreef op wat de mensen rondom mij vertelden, en ik probeerde mijn eigen gedachten op papier te zetten, zodat ik later kon oproepen hoe ik me daar voelde. En verder nam ik veel foto's, waarop ik me heb gebaseerd voor de decors.
GUIDO: Werden je vooroordelen over Israël ter plaatse bevestigd?
Sarah: Nee, het was een verrassende trip. De gids bleek een tamelijk linkse jongen te zijn, die al van op de eerste dag ook over de Palestijnse kwestie praatte. Er waren geen taboe-onderwerpen, al legden ze er wel de nadruk op dat ze alleen de Israëlische kant van het verhaal konden vertellen. Het was Birthright Israël, niet Birthright Palestina. Ik had wel respect voor die openheid. Dat had ik niet verwacht.
GUIDO: Israël in 60 dagen is een boek van tweehonderd pagina's geworden, hoewel je begonnen was met kleine hoofdstukjes die je zelf drukte en verspreidde.
Sarah: Wel, ik had nooit verwacht dat een uitgever geïnteresseerd zou zijn. Ik maakte gewoon zelf mijn minicomics, met nietjes, die via stripwinkels en onafhankelijke stripbeurzen in de States werden verdeeld. Zo heb ik de eerste twee hoofdstukken uitgegeven, maar op een beurs in New York werd ik opgemerkt door een redacteur van DC Vertigo. Twee dagen later kreeg ik een mail dat ze er een heuse graphic novel van wilden maken. Opwindend nieuws voor mij natuurlijk. En dat mijn boek ondertussen ook wereldwijd in verschillende talen wordt uitgegeven, is voor een jonge tekenares natuurlijk een droom die uitkomt.
GUIDO: Worden reisverslagen in stripvorm jouw 'ding'? Sarah Glidden, de reizende stripreporter?
Sarah: Dat denk ik niet. Ik wil nog zoveel andere dingen doen. Het kan me eigenlijk niet schelen of men mij nu in een vakje zal willen duwen. 'De reizende stripreporter'... (lacht) Ik wil gewoon strips maken over de dingen die me bezighouden. Wat dat is, zullen we wel zien.
GUIDO: Je werkt samen met andere stripauteurs in een atelier in Brooklyn. Beïnvloeden jullie elkaars werk?
Sarah: Dat is onvermijdelijk. En dat geldt niet alleen voor een stripatelier, dat gebeurt overal waar artiesten samen creatief zijn. Het is niet dat we bewust elkaars werk sturen, maar je pikt onvermijdelijk ideeën op van elkaar, of bepaalde technieken. Bij ons in de studio hebben we heel uiteenlopende stijlen, maar het is erg verfrissend en inspirerend dat we onze ideeën kunnen aftoetsen bij elkaar.
GUIDO: Ben je ook kritisch voor elkaar?
Sarah: Ik ben dol op het werk van iedereen in ons atelier, wat niet wil zeggen dat we niet openstaan voor constructieve kritiek. Als je je onzeker voelt over iets, kan je onmiddellijk het advies van een collega vragen. Zo helpen we elkaar.
Belgische strips
GUIDO: Las je Belgische strips toen je opgroeide in New York?
Sarah: Nou en of! Er zijn veel Amerikanen die opgegroeid zijn met Kuifje.
GUIDO: O ja? Ik ben aangenaam verrast, want ik dacht dat Amerikanen geen benul hebben wie of wat Kuifje is. Surf maar naar de Amerikaanse filmblogs, waar ze doorgaans nogal schouderophalend staan tegenover Spielbergs langverwachte filmadaptatie.
Sarah: Zwijg me over die film. Ik ben bang dat ik 'm niet leuk zal vinden, want ik vind dat de animatie er behoorlijk weird uitziet. In elk geval, al de jonge Amerikaanse striptekenaars die ik ken, zijn fan van Kuifje. En niet louter vanuit professioneel oogpunt, maar al van kindsaf. Hetzelfde geldt voor de Smurfen.
GUIDO: Aargh, dat is nu eens een film waar ik niets over wil horen. De Smurfen in New York?! Komaan zeg.
Sarah: Je hebt gelijk, maar ik bedoel de originele strips van Peyo. Die zijn verrukkelijk, terwijl de meeste Amerikanen helemaal niet weten dat de Smurfen in België zijn bedacht.
GUIDO: Lig er maar niet van wakker, want er zijn ook veel Fransen die denken dat Kuifje uit Frankrijk komt, terwijl hij een rasecht Brussels ketje is.
Sarah: (lacht)
(HDP)
Meer artikels: (nog 257 artikels in deze categorie)