Zonde van de Zendtijd is niet altijd een hit geweest. De reeks heeft tijd nodig gehad om op gang te komen. "Ik denk dat dat ook wel goed was," blikt Henk terug. "Als we hoger waren gestart, was het misschien een afknapper geworden," voegt Bert eraan toe. Henk is het daarmee eens: "Dan zou het programma misschien niet meer bestaan. Seizoen één zat met een aantal kinderziektes, die er gaandeweg zijn uitgegroeid."

Henk: Dat klopt. Veel dingen uit het eerste seizoen zijn op YouTube terechtgekomen. Eerst gebeurde dat door mensen die het leuk vonden, maar naderhand zijn we er zelf ook dingen gaan opzetten. Vanuit Canvas bedoel ik dan. Zo zijn een aantal filmpjes uit het eerste seizoen een eigen leven gaan leiden, wat ervoor heeft gezorgd dat we bij seizoen twee een verdubbeling van het aantal kijkers meemaakten.

Bert: Dankzij YouTube hebben mensen die nooit naar Canvas kijken het programma toch leren kennen.

Bert: Daar is binnen de VRT discussie over geweest. Eigenlijk mag dat niet. Eigenlijk hadden we tegen de fans moeten zeggen: haal die filmpjes eraf. Maar tegelijk zagen we dat juist door die filmpjes de populariteit van het programma exponentieel toenam, vooral bij een jonger publiek. De verjonging van het Canvas-publiek is bijna uitsluitend aan Zonde van de Zendtijd te danken. Dus het zou wel stom zijn geweest om die filmpjes weg te houden van YouTube.

Henk: Het is begonnen met het Blokken-filmpje. Dat werd als eerste door een kijker op YouTube gesmeten, en op één dag tijd ving dat meer dan honderdduizend hits. Fenomenaal, zeker als je bedenkt dat het programma toen nog maar tweehonderdduizend kijkers trok op Canvas.

Bert: Ja, het zegt veel over hoe de nieuwe generatie omgaat met media.

Henk: Klopt. De lineaire programmering van tv komt steeds meer op de helling te staan. Mensen kiezen vandaag voor een programma, niet voor een zender.

 

 

Bert: Voor een stuk juist omdat het zo goed ging. Dat legde de lat heel hoog voor een derde reeks, die even goed of nog beter moest zijn, ook qua kijkcijfers. Het risico dat we dat niet zouden halen, was reëel, ook al omdat we ondertussen bekende mensen waren geworden. Toen we begonnen, was er bijna niemand die onze kop kende.

Henk: Dat is een probleem hoor. Verborgen camera, doen alsof we journalisten zijn van de nieuwsdienst, dat maakt een groot deel uit van Zonde van de Zendtijd. Als je dat niet meer kan doen, moet je wel even nadenken over hoe je het moet aanpakken.

Henk: In theorie wel, maar ondertussen zijn we niet meer de enige spelers in dit genre. Je hebt nu Tegen de Sterren op, in Vrienden Van de Veire zit een soort mediawatcherrubriek, Basta zat ook enigszins in ons vaarwater...

Bert: En dan is er nog Bananasplit, ook verborgen camera...

Henk: Dat nu ook weer niet, maar we vissen wel in dezelfde vijver. Dit derde seizoen zal dus waarschijnlijk wel het laatste zijn.

Bert: Jij noemt wat wij doen onuitputtelijk, maar dat is het niet. Het is een concept met grenzen. Als we breder zouden gaan, maken we eigenlijk een ander programma.

Bert: Voor de initiële brainstorms nodigen we een tiental mensen uit: collega-comedians, mensen die met media bezig zijn... Daarmee gaan we rond de tafel zitten en doen we eens zot.

Henk: Die brainstorms, dat wisselt. Maar daarnaast is er onze vaste redactie van zes mensen.

Henk: (lacht) Shit, betrapt. Vorig jaar zat er effectief een vrouw bij, maar nu gaat het enkel nog om mannen. Onze grappige vrouw is gestolen door een ander humorprogramma.

Bert: De enige grappige vrouw in Vlaanderen, en we zijn ze kwijtgespeeld. (lacht) Nee, we zijn dus met zes, maar wij twee hebben vetorecht. Het is teamwork, maar zonder arrogant te willen zijn: het gewicht ligt bij ons twee.

Bert: Wij staan elke week op het podium, dus wij ondervinden aan den lijve waar mensen mee lachen. Af en toe eens goed op je bek gaan, hoort daarbij.

Henk: Uiteraard is er wel een verschil tussen moppen maken op het podium en moppen op tv. Podiummoppen zijn sudden death. Je probeert die uit, en als je op je bek gaat, welja, dan is die mop goed voor de prullenmand. Op tv is dat anders. De moppen worden pas getest voor het publiek als de filmpjes al zijn opgenomen. Dan gaan we echt noteren waar en wanneer wordt gelachen. Daar zitten telkens nog verrassingen tussen, en voor een stuk houden we daar rekening mee.

 

 

Bert: O ja! Wij kakten indertijd op die van Gent.

Henk: (verbaasd) Meen je dat? Allez jong, terwijl er toch overduidelijk maar één echte studentenstad is, en dat is Gent.

Bert: Hola, momentje...

Henk: (onderbreekt) Nee wacht, eerst is 't aan mij. Leuven, dat is een studentengetto. Dat is gewoon zo. Die stad loopt leeg in het weekend en je ziet daar dan enkel nog wat verweesde middenstanders op straat staan. Dat is Leuven. Gent is een stad waar je ook nog gewone mensen tussen de studenten aantreft.

Bert: Die normale mensen komen in Leuven pas in 't weekend met de fiets naar het centrum. (lacht)

Henk: "Oei, 't is hier leeg!"

Bert: (haalt zijn schouders op) Tja, ik moest naar Leuven om rechten te doen, omdat de K.U.Leuven een degelijke katholieke instelling was met een goede naam. Gent, of erger nog: de VUB, dat was brol. En rechten, dat was een van de drie serieuze richtingen. Een echte student doet rechten, geneeskunde of ingenieur. Punt. De rest is rommel. Vulsel. En als je zoals ik niet goed kan tellen, blijft alleen maar rechten over.

Henk: (lacht)

Bert: Zo simpel was het in mijn tijd.

Bert en Henk: (in koor) Dat is een tof publiek!

Henk: Studenten zijn rapper mee. Die kunnen beter relativeren wat je doet op het podium, zeker in vergelijking met een ouder publiek. Oudere mensen denken soms dat ik me tegen hen sta kwaad te maken. Stand-up is een vrij jonge stijl, die vooral aanslaat bij de jeugd.

Bert: Het voordeel is ook dat een publiek van studenten meestal een vrij homogene groep is, alleen al qua leeftijd.

Henk: Mensen met hetzelfde referentiekader.

Bert: Hoe diverser je publiek, hoe moeilijker het is om ze allemaal op dezelfde lijn te krijgen. Bij studenten heb je dat probleem niet.

Henk: En in jeugdhuizen ook niet. Daar tref je altijd een heel fijn publiek, waarbij je kan inspelen op een collectief gevoel.

Henk: Dat is geen risico, dat is juist tof! Ik wil nu niet gaan lobbyen om constant dingen naar mijn kop te krijgen, maar een beetje tegenwerping houdt het plezant. Ik zit echt niet te wachten op een publiek dat zegt: jij bent de artiest; wij zullen wel lachen, klappen en slikken.

Bert: Een goed comedypubliek roept af en toe iets terug. In Engeland gebeurt dat vaak, maar daar kennen ze stand-up comedy al veel langer. In Nederland zie je het ook dikwijls, maar in Vlaanderen moeten ze dat blijkbaar nog leren. Terwijl heckling een avondje comedy echt veel toffer kan maken.

Bert: Een beetje toch. Een gevatte opmerking waar we iets mee kunnen doen, waarop we kunnen voortbouwen, is altijd welkom.

Henk: Dus liefst een beetje creatiever dan: (roept) Blote tetteeeeuh!!!