Tom: Ja. Alhoewel, wat bedoel je met 'geconstrueerd'?

Tom: Ha ja, dat heeft meegespeeld, zeker in dit laatste seizoen. Er zaten nog steeds dingen bij waarvan ik dacht: als dit mogelijk is, wil ik het écht doen, maar aan de andere kant zijn er inderdaad redactionele uitdagingen waar mijn ploeg me vol vuur van heeft moeten overtuigen.

Tom: Dirigent worden. Dat zag ik mezelf precies niet doen. Maar ze hebben me er dan van overtuigd dat er wel degelijk iets in zat, en eenmaal ik mee ben en mezelf helemaal smijt, wordt het wel weer een echte uitdaging. Daar ga ik dan met evenveel energie voor als voor de dingen die dichter liggen bij wat me zelf interesseert. Dirigent worden was voor mij geen jongensdroom hé.

Tom: Nee, maar ik wil dat toch even relativeren. Mijn leven riskeren, dat is eigenlijk niet gebeurd hoor. Ik ben geen onverantwoordelijke zot. Ik ga niet zomaar zonder voorbereiding naar Garmisch-Partenkirchen rijden om daar van de hoogste schans te springen. Dat zou roekeloos zijn. Maar als je dat eerst leert, je begint laag en je werkt je weg omhoog, dan wordt het risico steeds meer berekend. Nee, ik heb niet gevoel dat ik in Tomtesteron mijn leven heb geriskeerd.

Tom: Misschien wel, en er kan altijd iets fout gaan, maar er zit een heel begeleidend team achter. De reële risico's waren veel kleiner dan ze er op het scherm wellicht uitzien. Jij kan morgen ook overreden worden op straat.

Tom: Daar hebben we inderdaad over gesproken en ik heb altijd gezegd dat voor mijn part alles mag worden gebruikt. (aarzelt) Maar zo diep hebben we daar nu ook weer niet over gediscussieerd. Ik heb voldoende vertrouwen in mijn ploeg om hun te laten beslissen wat ze zouden doen. Ik kan me best voorstellen dat de VRT in zo'n geval zou beslissen de hele reeks te cancellen, of misschien zouden ze een hommage-aflevering compileren. Dat weet ik allemaal niet, maar ik vertrouw op de goede smaak van de ploeg om te weten hoe ze ermee moeten omgaan.

Tom: (lacht) Vliegen is iets raars hé. Jan Van Looveren zit zo al niet op zijn gemak in een vliegtuig, laat staan met mij achter de stuurknuppel.

Tom: Nee. Ik had ook Philippe Geubels gebeld, maar die wou sowieso niet meedoen, want die heeft echte vliegangst. We hadden ons ook laten vertellen dat Cath Luyten niet dol is op vliegen, terwijl die toch vaak in een vliegtuig zit voor Vlaanderen Vakantieland. Daar hebben we wel rekening mee gehouden. De mannen van Jetair hadden ons ook gezegd: het móet. Je móet de passagiers de kans geven om uit te stappen. Maar kijk, ze zijn allemaal blijven zitten.

Tom: Oei... (wrijft over zijn kin) Axel... dat weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat ik zou blijven zitten, maar... (lacht) je hebt er nu wel juist iemand uitgekozen...

Tom: (lacht) Daeseleire, nee, daar zou ik toch eens over moeten nadenken. En Els Pynoo, die zou ik ook niet vertrouwen in de cockpit, dat is zo'n warhoofd.

Tom: Toen ze me kwamen vertellen dat ze een instructeur hadden gevonden, heb ik expliciet gevraagd of ze toch geen Borat-figuur hadden opgescharreld die zei: (met dik Slavisch accent) Yezz, I vill do it for one hunzred euro's. Maar nee, het was een ervaren schansspringer die zelf had meegedaan aan de Olympische Spelen en jarenlang coach is geweest. Kortom, een fatsoenlijke mens. En hij had zelf zijn reservaties, wat ik een goed teken vond. We hadden aanvankelijk een week draaitijd ingepland, maar die heeft hij uitgebreid tot twee weken, anders wou hij het niet doen.

Tom: Vond je het niet verbazingwekkend hoeveel ik uit het hoofd kon leren op een hele korte tijd? Toen dacht ik echt: eigenlijk moet elke student dit zien. Niet om te pochen met mijn IQ, want intelligentie en geheugen zijn twee verschillende dingen, maar omwille van de techniek die me toen is aangeleerd door geheugenkampioen Dominic O’Brien. Dat was echt ongelooflijk. Op een kwartier tijd kon ik de vierenveertig presidenten van Amerika uit het hoofd leren, in volgorde, met naam en voornaam. Echt onwaarschijnlijk. Had ik die training eerder gehad, was het veel gemakkelijker geweest om mijn pilotenexamen te blokken, maar dat kwam ervoor, spijtig genoeg. Nee, die kerel is echt ongelooflijk. Ik vroeg hem waarom ze die techniek niet aanleren op school. Hij wist het ook niet. Het heeft te maken met geheugenkamers: je moet in je hoofd een reis in je eigen huis maken, en zo kan je supersnel ongelooflijke hoeveelheden data onthouden. En niet zomaar op korte termijn hé. De getallenreeksen kan ik nu nog altijd opzeggen. Toch wel bruikbaar voor studenten in de blok, kan ik me voorstellen. En wat ik ook niet begrijp: waarom testen universiteiten en hogescholen het IQ van hun studenten niet? In Engeland gebeurt dat wel, bij scholieren op hun twaalfde en hun achttiende. Ken jij je IQ?

Tom: Voilà. In Engeland kent iedereen zijn IQ. Daar vinden ze het heel raar als iemand dat van zichzelf niet weet. Of het IQ daar dan ook wordt gebruikt als criterium om toegelaten te worden tot bepaalde studierichtingen, dat weet ik niet. Dat zou misschien ook niet gezond zijn, want hoogbegaafden zijn niet altijd de best functionerende mensen in de maatschappij.

Tom: Dat is dus blijkbaar de enige reden waarom we het programma nog niet aan het buitenland hebben kunnen verkopen, hoewel we al dikwijls op het punt hebben gestaan. Toch ben ik er honderd percent zeker van dat je in elk land iemand kunt vinden die in mijn profiel past.

Tom: Inderdaad, en je moet veelzijdig genoeg zijn. Het is niet zo'n groot probleem om een presentator te vinden die een marathon wil gaan lopen in de woestijn, maar wil die zich ook inzetten om dirigent te worden, of op een schlagerfestival te zingen? Als die verscheidenheid wegvalt, is het geen Tomtesterom meer.

Tom: (denkt lang na) Dit is heel moeilijk...

Tom: Toch wel. (pijnigt zijn gedachten) De beklimming van El Capitan. Daar heb ik echt mijn angst moeten overwinnen. Toen was ik supertrots op mezelf, ik bevond me in een van de mooiste landschappen die ik ooit heb gezien en het is bovendien een knappe aflevering geworden. En het was een jongensdroom die uitkwam. Meer kan je toch niet wensen?